Καλοκαίρι στη Νάξο: Αυθεντικά χωριά, βελούδινες παραλίες

Ένας κόσμος από φως γεννιέται και ανατέλλει πάνω από την Πορτάρα, την επιβλητική πύλη που δεσπόζει στην είσοδο της Νάξου και μένει να θυμίζει τον Απόλλωνα, που από τότε έμελλε να είναι, μαζί με τον Διόνυσο, ο περιούσιος θεός της. Αυτοί οι δύο προστάτες του ήλιου και της παραφοράς δίνουν το στίγμα ενός νησιού που λούζεται στο φως, αλλά προσφέρει όλες τις αφορμές οργιαστικής ευδαιμονίας: πρώτες ύλες, μυρωδιά από θυμάρι και πεσμένα σύκα, κατσίκια που τρέχουν στις πλαγιές, άγρια φύση, παραδεισένιες θάλασσες. Και, κυρίως, μια αύρα αρχοντιάς που διακρίνει κανείς σε κάθε στενό της Χώρας, όπου άφησαν το στίγμα τους οι Ενετοί που κατέλαβαν το νησί. Τα γραφικά σοκάκια του Κάστρου ενδείκνυνται για ρομαντικές βόλτες, όπως επίσης επιβάλλεται να αφεθεί κανείς στο θωπευτικό σχεδόν ηλιοβασίλεμα που χάνεται πίσω από την Γκρότα (τύφλα να ‘χει η Σαντορίνη!), δίπλα στο κεντρικό λιμάνι.

Εναλλακτικά, για απογευματινή χαλάρωση με ένα δροσιστικό κοκτέιλ από τοπικό κίτρο, προτείνονται οι καναπέδες στο Citron-Café Cocktail Bar, στη μέση περίπου του παραλιακού δρόμου προς τη Χώρα. Για τοπικές γεύσεις και «τυρίσια» μυρωδιά που θα έκανε τους Γάλλους να ζηλεύουν επιβάλλεται ένα πέρασμα από το παντοπωλείο του Τσιμπλάκη που υπάρχει από το 1938, γεμάτο τοπικά προϊόντα και ναξιώτικα κεφαλοτύρια (κανείς δεν έχει γευτεί πραγματικά τη Νάξο, αν δεν έχει φάει το θρυλικό αρσενικό – ναι, πρόκειται για τυρί!). Σπιτικές μαρμελάδες με γκουρμέ γεύσεις μπορεί κανείς να βρει στο Μελίμηλο. Μη φύγετε όμως από τη Χώρα χωρίς να γευτείτε το σπιτικό παγωτό και τη γευστικότατη βάφλα του Waffle House. Είναι πάντα γεμάτο, αλλά αξίζει η αναμονή.